It's been a while

Lieve allemaal,

I guess it is fair to say that it’s been while since I wrote my last blog... Inmiddels ben ik al bijna 5 maanden in de USA (4 maanden en 25 dagen om precies te zijn) en is het al weer 3,5 maand sinds mijn laatste blog. Daarom deze keer een íets uitgebreider verslag.

Omdat het al weer zo lang terug is sinds ik voor het laatst een blog heb geschreven, heb ik eerst ook zelf even diep in mijn geheugen graven… Maar goed, daar gaan we!

De afgelopen maanden ben ik vooral bezig geweest met het doorwerken aan mijn onderzoek op de afdeling Cardiologie. Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik dit mag doen onder begeleiding van mentoren en wetenschappers waar ik erg veel van kan leren en die mij tegelijkertijd ook stimuleren om mijn tijd hier – zowel wat betreft mijn onderzoek als wat betreft vrije tijd en ontspanning – zo optimaal mogelijk te benutten. Zo heb ik meerdere keren mogen meelopen met de artsen hier in het ziekenhuis (mijn onderzoek zelf speelt zich voornamelijk achter een computer af), en heb ik na veelvuldige aansporingen van een collega ook een echte Amerikaanse baseball game bezocht. Baseball is voor de Amerikanen, wat voetbal voor de (meeste) Nederlanders is. You either love it, or you hate it. OK, misschien een tikkeltje overdreven, but I guess you get my point. In Baltimore (en eigenlijk ook alle andere steden waar ik tot nu toe geweest ben) lijken de meesten er in ieder geval van te houden! Tijdens Opening Day (de eerste dag van het Amerikaanse baseballseizoen) kleurt bijna de gehele stad oranje, de kleur van de Baltimore Orioles, het baseballteam van de stad. Het grappige aan de baseballwedstrijden is dat het hier grotendeels ook om de gezelligheid tijdens de wedstrijd lijkt de draaien. Waar we in een Nederlands stadion tijdens een voetbalwedstrijd meestal massaal op de bal gefocust zijn, merk je dat veel toeschouwers tijdens een wedstrijd hier ook vooral lekker aan het socializen zijn. Er worden drankjes en maaltijden genuttigd, de nodige selfies gemaakt en zo nu en dan wordt je meegenomen in de wave. Verder speelt muziek ook een grote rol. Voordat een speler slaat en ook tijdens de wissselpauzes worden er verschillende muziekfragmenten afgespeeld, iets wat ongetwijfeld ook bijdraagt aan de heersende gezelligheidssfeer. Nu is het natuurlijk niet zo dat niemand het spel daadwerkelijk volgt, maar qua spanning lijkt er wel minder dynamiek in te zitten dan wat we van bijvoorbeeld voetbalwedstrijden gewend zijn. Ergens kan ik me hier ook iets bij voorstellen, aangezien de gemiddelde baseballgame al snel 3 uur kan duren.

Los van mijn onderzoek en het leven in Baltimore, heb ik in de afgelopen periode ook wat tijd buiten de stad door mogen brengen!

Philadelphia
Te beginnen met Philadelphia, een stad die voor sommigen mogelijk bekend staat als de stad waar de ‘’De Fresh Prince of Bel-air’’ vandaan komt, en voor anderen misschien juist weer associaties oproept met de gelijknamige roomkaas (die hier in de VS overigens ook erg veel gegeten wordt). Samen met 4 studiegenoten ben ik hier in april als een soort mini roadtrip (in 5 uur heen en terug rijden is voor Amerikaanse begrippen verre van een roadtrip) heen gereden, onder het mom van een dagje cultuursnuiven. Persoonlijk vond ik Philadelphia een interessante stad die ook wel veel deed denken aan Europa. De wegen en straten lijken smaller te zijn dan in de rest van de VS en ook de bouwstijl deed denken aan wat we qua stijl in (West-)Europa gewend zijn. Verder is het ook een stad met veel historie: van de beroemde Liberty Bell tot aan de eveneens beroemde, maar iets minder historische, trappen waar bokser Rocky Balboa van af heeft gerend.

Miami
Begin mei heb ik Baltimore tijdelijk in kunnen ruilen voor een paar daagjes vakantie in Miami Beach, samen met vriendinnen uit Nederland. Miami ligt in het zuidoosten van de VS, in het zuiden van de staat Florida. Qua stad was Miami Beach iets compleet anders dan wat ik tot dan toe van de VS gezien had. En dat in positieve zin! Er was een heerlijke ontspannen sfeer en al met al deed de stad me erg denken aan mijn vakanties in Zuid-Amerika. Niet alleen vanwege het tropische klimaat, de mooie stranden en alle palmbomen, maar juist ook vanwege de sfeer, de verschillende strandtentjes en de vrolijke (Spaanstalige) muziek die je bijna overal lijkt te horen. Een deel van de gelijkenis met Zuid-Amerika en het Caribisch gebied zal waarschijnlijk ook komen door de vele Latino’s die naar Miami geëmigreerd zijn. Voor mijn reis naar Miami heb ik mij trouwens ook laten vertellen dat er in Miami waarschijnlijk meer mensen Spaans dan Engels spreken. Bijzonder ‘’weetje’’, waarvan ik achteraf gezien nog best geloof dat het kan kloppen… ;) Miami Beach is verder ook een populaire bestemming onder jongeren van zowel binnen als buiten de VS, en ergens denk ik dat Miami Beach zelfs gezien kan worden als de Ibiza van de East Coast.

Orlando
In dezelfde staat als Miami en een flink aantal kilometers naar het noorden, ligt de stad Orlando. Hier vond dit jaar een cardiovasculair CT-congres plaats. Een van de bijzondere dingen van een congres vind ik dat wetenschappers van wie je al misschien al veel werk gelezen hebt, ineens ook een gezicht krijgen. Je krijgt de kans om hun lezingen en besprekingen bij te wonen, met ze te praten en – voor de liefhebbers – zelfs nog even met ze op de foto te gaan. Qua timing kwam het helaas iets minder goed uit: het congres vond kort na de grote schietpartij in Orlando plaats. Het feit dat er maar een week tussen de shooting en mijn vertrek naar deze stad zat, maakte dat ik er toch wel met een dubbel gevoel heen ging. Vooraf vroeg ik me sterk af hoe het er zou zijn en wist niet zo goed wat ik qua sfeer moest verwachten. Angst? Rouw? Woede? Een combinatie van deze, of juist totaal wat anders? Eenmaal daar aangekomen, viel het me erg mee. De meeste mensen leken er in ieder geval niet heel erg veel mee bezig te zijn en ook aan het straatbeeld viel, op een paar regenboogvlaggen na, niet veel aan impact af te lezen. Best apart vond ik, en ook dit zorgde weer voor een dubbel gevoel. Ergens had ik dan blijkbaar toch wat anders verwacht.

Boston
Op het moment van het schrijven van dit verslag bevind ik mij in Boston, een stad in het noordoosten van de USA. Hier volg ik samen met een groepje medestudenten uit Nederland 3,5 week Summer School aan de Harvard School of Public Health. Vandaag is alweer de op één na laatste dag van deze Summer School en ik kan oprecht zeggen dat de tijd voorbij is gevlogen. Begin juli heb ik mijn appartement in Baltimore tijdelijk ingeruild voor een huis Boston, waar ik vier weken lang samenwoon met vijf vrienden die dezelfde Summer School volgen. Erg gezellig! Waar we in eerste instantie de Summer School in gingen met een ontspannen vakantiegevoel, kwamen we er allemaal al vrij snel achter dat Summer School hier toch ook echt hard studeren betekent. De vakken zijn erg interessant, maar tegelijkertijd ook erg intensief, en doordeweeks zijn we na het volgen van de lessen, in de avonduren vaak ook nog wel even zoet met de nodige studieopdrachten, tentamenvoorbereidingen en literatuurstudies. Althans, dit was op de meeste avonden in ieder geval ons streven, maar is niet per definitie ook altijd even goed gelukt…
*Ik moet bekennen dat terwijl ik dit typ ik mij stiekem af begin te vragen of ik ook nu niet onbewust aan het SOG’gen ben… (voor hen die zich nu afvragen wat SOG’gen is: SOG staat voor Studie Ontwijkend Gedrag, een fenomeen waar elke student vroeg of laat helaas slachtoffer van wordt..)*
Ah fijn, het drukke programma heeft ons er echter niet van weerhouden onze weekenden wel zo optimaal mogelijk te benutten! Afgelopen weekend was alweer onze laatste in Boston, en dit weekend stond van alle weekenden misschien wel het minst in het teken van ontspanning. De weekenden ervoor hebben we gelukkig verschillende uitjes kunnen maken met als hoogtepunt een Whale watch Cruise! Na een boottocht van ongeveer 2 uur, kom je aan op een plek in de Atlantische oceaan waar zich relatief veel walvissen bevinden. De boot wordt daar min of meer tot stilstand gebracht, waarna het wachten is op de walvissen. Een erg mooie en bijzondere ervaring, waarbij de walvissen soms zelfs zo dichtbij kwamen dat ik me begon af te vragen of ze misschien niet geraakt zouden worden door ons schip. Het bijzondere aan deze cruise vond ik naast uiteraard het spotten van alle walvissen ook het feit dat er zo veel aandacht aan het welzijn van deze dieren besteed werd. Tijdens de cruise kregen we er meteen een gratis lesje in duurzaamheid en environmental awareness bij. Kennis die nooit overbodig zal zijn denk ik dan maar. :)

New York City
Tot slot New York City, hier heb ik tijdens mijn busreis van Baltimore naar Boston nog een dagje een tussenstop gemaakt. Over mijn dag in New York kan ik kort zijn: Eén, NYC is werkelijk zoals in de films: groots, erg indrukwekkend en al-tijd druk. En twee - ik was vooraf al ingelicht, maar kan het nu ook zelf beamen - één dag in NYC is absoluut te kort! In ieder geval een goede reden om dus nog een keer terug te gaan. ;)

Zoals eerder gezegd is vandaag dus de op één na laatste dag van de summer school, wat betekent dat het er morgenmiddag al weer op zit, en ik dus ook weer terug zal reizen naar Baltimore, de stad die in de afgelopen maanden ook steeds meer als mijn (tweede) thuis is gaan voelen.

Wat betreft mijn onderzoek heeft alles de afgelopen maand dus even stilgelegen. En hoewel vier weken lang in Boston met een groepje vrienden wonen en studeren ook ERG leuk is, heb ik ergens ook wel zin om de draad weer op te pakken. Ik kijk uit naar de mogelijkheid om weer nieuwe dingen te leren, naar het weer lekker bezig kunnen zijn met een van de mooiste specialismen binnen de geneeskunde en… naar de heerlijke huiswerkvrije avonden die eveneens in het verschiet liggen. ;)

This time not from Baltimore, but from Boston with love,
Mallory Loks

P.S.: Om het SOG’gen voor zover mogelijk nog tot een minimum te beperken, zal ik de bijbehorende foto’s later toevoegen :)